Lato i elegia wiruje od niej
palce. W salonie, kość słoniowa
spotyka dłoń, a kieliszek do wina brzęczy.
Każdy klucz to kałuża jego zdjęcia
tonie. Zacienione nuty wydają się surowe,
Strumienie amazońskie wygasły na brązowo
gdzie beta pływać. Ona nie utonie.
Więc gra dalej. Jej nadgarstki są twarde,
melodyjne działki jagód, hiacynt.
Wskrzesza pomnik dla
jego nadgarstki, grawerujące notatki na cokole,
gzyms, gryzmoły łuski, a potem wiatr
podnosi. Wyje i trzaska drzwiami salonu.
Bije piosenkę, którą gra na swojej skórze.