zaginiony w akcji

w plamach mglistego turkusowego i neonowego światła
palcowa chmura lodu i zakurzonych snów
przeszli przez pasma ultrafioletowych nocy
i przerwane ściągane brzegi w szwach.

patrzyła, jak spadają gwiazdy; trwa latami,
jak plwocina ze świecących ust czasu i przestrzeni
a satelity otarły jej łzy
z rękami ze szkła i włosami z żelaznej koronki.

a czas spędzony poza domem zniszczył wszystkie jej myśli
o nim powracającym z promieniem słońca,
jego oczy były ciemne, ale jarzyły się sześćdziesięcioma watami
zastąpił jej ręce (raz zamknięte w jego) pistoletami.

a grawitacja nigdy nie przyciągnęła go do domu,
z powrotem do swojej małej dziewczynki, śpiącej samotnie.