Wlot, w którym stoi

Zmęczony upałem od nag słońca,
ocierając się nisko o jej plecy, kobieta
wzdycha, zmęczona do szpiku kości.
Z szyjkami z kurczaka zawiązanymi sznurkiem,
ona wabi chodzące na boki kraby,
zarozumiały i niebiesko-skorupowy.
Twardo brodzi boso,
Wolni jak twierdzą nurkujące mewy
do tej rozpiętości brzegu.
Łapie kraby, napełnia wiadra
pomimo szczypania pazurów, pomimo
pluff błoto ssać ją w dół.
Otworzy się ten wlot i ten piasek,
i ten ocean, i ta ziemia.
Nadchodzi jej fala.