Przed fabryką majonezu

wznosi się na blacie stołu piknikowego

w chudym odcieniu a

Cottonwood, Cora pali, wzdycha.

 

Nie przeszkadza jej brzęcząca linia,

siatka na włosy pełna potu, lub

Guiermo rynsztokowe gadanie, tak długo

jak ona dostaje ten moment z

 

papierosa, gdy szarańcza drży

nad głową, aby dokładnie zwizualizować

jeden wybór na tablicy menu

restauracji Great Wall

 

z wyblakłymi zdjęciami każdego z nich

danie, tak jak twój posiłek

sprowadził gotowanie na parze z lat 70-tych

kiedy Cora też była świeża i gorąca

 

jako przeciwniczka Wielkiego Muru

w jej nisko zawieszonych dżinsach, razem z nią

okrągły, twarz lalki równo z

wysoka temperatura frytownicy i kiedy

 

zamawiasz Happy Family

dziewczyna świeci obficie

uśmiech, sznur papierowych lampek

świecące w letnią noc.

 

Małe pojemniki rozkoszy:

na wynos, paczka papierosów,

smukły cień drzewa,

i dwa słowa, które ratują ci życie.

 

Komentarz sędziego:Naprawdę podobało mi się, jak „Szczęśliwa rodzina” poruszała się w czasie i przestrzeni, nawet jeśli skupiała się na chwili, elemencie menu, wspomnieniu - sposób, w jaki jedzenie jest czymś więcej niż jedzeniem, jest utowarowionym pragnieniem, jest wspomnieniem, jest nostalgią. Wiersz jest zarówno kondensacją, jak i ekspansją, a nawiedza go nikczemna gra słów z tytułu.

 

Wyróżnienia:Ann Herlong-Bodman; Debra Daniel