Liliowce i ciemność

Tragedię Persefony opowiadano od wieków —

naiwna dziewczyna zostaje oszukana przez starszego mężczyznę,

skradziony matce,

zmuszona do świata, którego nie rozumie,

skazana na więzienie przez połowę życia.

To świadectwo niewinności i naiwności młodych kobiet

oraz oświadczenie, w jaki sposób należy je chronić.

Dopóki nie jest.

Wyobraź sobie to-

młoda dziewczyna, chroniona i chroniona przed światem,

nudzi się.

Zna tę historię, wie, jak się kończy,

i decyduje, że nie chce spędzić reszty życia

bawiąc się wśród kwiatów na bezpiecznej łące swojej matki.

Ona jest głodna.

Chce czuć się potężna, niezniszczalna,

chce patrzeć, jak coś rozpada się w proch i wypada między jej palcami,

chce mieć władzę nad czymś więcej niż tylko listowiem.

Ona chce więcej.

Kiedy więc nad wzgórzem pojawi się rydwan zrobiony z kości,

kiedy wieś rozpada się, pozostawiając ziejącą dziurę

gdzie kiedyś były polne kwiaty,

wie, że znalazła swoją szansę.

Persefona wkroczyła do Zaświatów z uśmiechem,

zasiał ziarno miłości w sercu Hadesa,

Zjadłem pestki granatu jednym kęsem.

Wplatała kwiaty we włosy pod obsydianową koroną,

zasiadła na swoim nowym tronie,

i uśmiechnął się uśmiechem, który mógłby wyrwać kwiaty z mrozu,

aby umarli drżeli ze strachu.

Pół wiosna, pół grób.