Jest kwadrans po czwartej rano.
W każdym kącie młyna, krzyki
maszyny potrząsają starymi i zaolejonymi podłogami.
Cały pokój wibruje. Willie przerywa

na końcu alejki, odkurza strzępki bawełny
z obu rękawów jego włosy. Dociera
przez poruszające się zębatki rękami,
wiąże luźne końce, włókna latają,
renegocjuje rytm powtórzeń.

O piątej wypije filiżankę kawy,
krótki dym przez zegar czasu.
Marzy o wyjeździe, ucieczce
z długów i cła. To ten głośny ryk
jego myśli, które go tu trzymają.

Później zauważy, jak niebo
wygląda jak deszcz, gdy pędzi do przodu
chmury, otwiera drzwi
do wynajętych pokoi, żona jeszcze śpi,

wiesza płaszcz na gwoździu przy piecu,
rozpala węgle, miesza resztki
ognia, kłuje w niespokojne płomienie.